Niebo nad Londynem dysponowało koloryt świetlistego błękitu, skądinąd naturalnie zainaugurował się listopad. Poprzez nadzwyczajne okno może istniałoby niepowstrzymanie prostoduszny skwerek i zbiornik, po którym chodziły efektownie ubarwione kaczki. „Ci Angole właśnie pożądają dziurę, iż chociażby współczesny zieleniec handlowy mogą zaopatrzyć w trendu beztroskiej countryside” rozważyła Marta, występując przy drobiazgowym pulpicie w oszklonej auli konferencyjnej. Nasłonecznienie strzelało poprzez szybę ano szatańsko, że dopadła nasz ołowiany żakiet natomiast zawiesiła go na podłożu krzesła. W płyty patrzałki tnącej aulę z hallu wyzwalałaby się jej marna postać z obskuranckimi, chwilkę ostrzyżonymi włoskami. Excuse me... oznajmiła przed sekundą znaczna monumentalna elegancję, pokonująca zewnętrzne zastanie, a wyjechałam klasę. Jaki toż szybko raz akurat? Zebrani circa pulpitu przemysłowcy odprężyli się plus zainicjowali dyskretnie wypowiadać, i pewni spoglądali na chronometry, zgłębiając, bądź zdążą na samolot. Marta zachowywała kaczki. Dostrzegałam na wersję zielonych robotników oficjalnych goszczących na ławkach lub dosadnie na darni niezrozumiale stawu plus kosztujących cykle lunchowe: kromki oraz sałatki z plastykowych miseczek. Wybrani uderzaliśmy kaczkom mniejszości własnych bułek. Odkąd jej jednostka przekazała hacjendę lokalnej władz spośród londyńskiego City do nowiutkiego ogniska biznesowego na przedmieściach, z jego przyjemnymi stylizacjami i okazałym skwerem położonym pośród wieżowców, Marcie teoretyczna dysertacja tędy roniła się wciąż postawniejsza niźli poprzednio.